polski
drób

Udomowienie przodków współczesnych kur mogło rozpocząć się już ok. 6 tys. lat p.n.e. w południowych Chinach oraz na Półwyspie Indyjskim. Udomowiony ptak jest mniej agresywny, mniej podatny
na stres, ma większą masę ciała, mniej barwne upierzenie i składa więcej jaj.

Najstarsze ślady hodowli kur domowych w Polsce pochodzą sprzed 2500 lat z okolic Biskupina. W średniowieczu hodowla drobiu stała się powszechna, a każde, nawet najmniejsze gospodarstwo, miało swój
kurnik.
Na staropolskich stołach kurczaki, gęsi, kaczki i kapłony (specjalnie hodowane koguty) stanowiły podstawę wykwintnych posiłków. Kapłon, czyli kastrowany kogut, uznawany był za królewską
potrawę, szczególnie cenioną na magnackich i szlacheckich stołach.
Przełom XIX i XX wieku przyniósł rozwój hodowlany. Powstały pierwsze fermy drobiu, co umożliwiło eksport mięsa i jaj na rynek europejski, a obecnie polski drób jest eksportowany na niemal
wszystkie kontynenty.

Pierwsza izba rolnicza na ziemiach polskich powstała w Poznaniu w roku 1895. W okresie międzywojennym z jej inicjatywy poszerzono działalność oświatową o zorganizowane nowe towarzystwa
jak między innymi Związek Hodowców Drobiu. W 1957 roku zorganizowano pierwszy zjazd delegatów nowo powstałej
organizacji. Związek zrzeszał hodowców z całego kraju produkujących drób i jaja. Do jego zadań należało koordynowanie produkcji jaj wylęgowych wszystkich kierunków drobiu.

Drób jest powszechnie uznawany za jeden z najzdrowszych rodzajów mięsa. Stanowi źródło białka wysokiej jakości, zawierając wszystkie niezbędne aminokwasy egzogenne.
Wyróżnia się także większą ilością korzystnych jedno- i wielonienasyconych kwasów tłuszczowych niż mięso czerwone. Jest lekkostrawny, bogaty w białko, witaminy (szczególnie z grupy B),
przeciwutleniacze, cynk i magnez. Zalecane dzienne spożycie drobiu oscyluje w granicach 70-120 g, w zależności od indywidualnych potrzeb.

W ostatnich kilku dekadach odnotowaliśmy gruntowną zmianę składu chemicznego mięsa, a co za tym idzie także istotną zmianę jego jakości. Zdecydowana większość współczesnych
linii genetycznych drobiu to zwierzęta szybko rosnące i mocno umięśnione, a zatem i słabo otłuszczone.

Spośród różnych rodzajów drobiu najbardziej popularne są kurczaki i indyki, które zachwycają delikatnością i uniwersalnością smaku. Mięso kaczek i gęsi jest nieco kaloryczniejsze i bardziej tłuste, ale
dostarcza więcej dobrze przyswajalnego żelaza. Mimo powszechnych przekonań to właśnie pierś kaczki jest najbogatsza w białko. Rzadziej spotykanymi w menu są perliczki i gołębie
– ze względu na niską kaloryczność i zawartość tłuszczu, są one zalecane w diecie dzieci, seniorów oraz osób z koniecznością ściślej kontroli żywieniowej.

Drób jest polecany w wielu zdrowych modelach żywieniowych, również dla osób z podwyższonym stężeniem cholesterolu, po operacjach czy dbających o sylwetkę. Jego spożycie wspiera
prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego. Szeroki wybór gatunków drobiu oraz ich kruche i delikatne mięso doskonale komponuje się z tradycyjnymi i nowoczesnymi przepisami kuchni
polskiej.
Dzieciom zaleca się spożywanie mięsa o niskiej zawartości tłuszczu, takiego jak pierś z kurczaka bądź indyka lub perliczka. Są one łatwostrawne, nie obciążają wrażliwego systemu pokarmowego młodego
organizmu, jednocześnie dostarczając cennego białka i niezbędnych składników odżywczych.
Kobiety, zwłaszcza planujące ciążę czy karmiące, powinny unikać ryzyka zakażenia bakteriami lub pasożytami, zaleca się więc unikanie niepasteryzowanych produktów oraz surowego
lub niedogotowanego mięsa.
Mężczyźni (szczególnie aktywni fizycznie) często potrzebują więcej białka niż kobiety. Mięsa takie jak pierś z kaczki, kurczaka, różne części indyka stanowią świetne źródło tego składnika.
Osoby starsze także potrzebują wysokiej jakości białka, choć mogą mieć trudności z trawieniem. Polecane są dla nich chude, lecz soczyste kawałki mięsa, przyrządzane delikatnymi metodami, takimi
jak gotowanie czy pieczenie.

Wybierając mięso drobiowe, zawsze należy zwrócić uwagę na jego pochodzenie.

Każdy rodzaj mięsa drobiowego nadaje się doskonale do różnych potraw:

Pierś (kurczka, kaczki, indyka) – doskonała do pieczenia, smażenia. Świetnie nadaje się do faszerowania, aby nie była sucha. Sprawdzi się także na zimno w postaci wędliny. Klasyczny kotlet
z piersi kurczaka w panierce jest przysmakiem wielu.
Udka – kochane przez dzieci! Doskonałe z piekarnika, rożna i grilla. Nadają się także do faszerowania.
Skrzydełka idealne do smażenia i jako baza do wywarów, sosów czy bulionów. Doskonałe z ostrym sosem albo z warzywami po azjatycku.
Cała tusza – idealna do pieczenia z farszem z owoców cytrusowych, jabłek i suszonych śliwek, albo z nadzieniem z warzyw, ziół czy wątróbki. Fantastyczna również do grillowania – warto wówczas
mięso posmarować miodem, aby skórka się skarmelizowała.
Szyja, kręgosłup – podstawa rosołu i zup azjatyckich. Po ugotowaniu można z mięsa przygotować farsz np. do pierogów.
Podroby – wątróbka z kurczaka i indyka jest delikatna. Świetnie smakuje z patelni (pamiętajmy, żeby jej nie solić przed przyrządzeniem, bo będzie twarda) z cebulką i jabłkami, albo z musem
ze świeżych malin i rukolą. Serca czy płuca są świetne do duszenia – np. w gulaszu

Ciekawostka!
Przemysł mięsny stanowi znaczący fragment sektora polskiej gospodarki. Nasz kraj jest na pierwszym miejscu na świecie, jeśli chodzi o produkcję drobiu – 2,7 mln ton drobiu (#1 w UE).
Produkcja, przetwarzanie i dystrybucja mięsa przyczyniają się do rozwoju lokalnych gospodarek, wzrostu zatrudnienia i dobrobytu w wielu regionach. Przemysłowa produkcja mięsa jest bardziej
efektywna i skalowalna niż tradycyjne metody hodowli. Dzięki tym metodom można dostarczać większe ilości mięsa, co pozwala zaspokoić zapotrzebowanie na żywność w miarę
wzrostu ludności na świecie.